Güne “Aile kahvaltısı”yla başladım. 4.günümde kahvaltıda çay görmek güzeldi. Sofradan kalktığımda içimde duygusal bir şişlik vardı.Kalkmak istiyordum, yolculuk sırasındaydım ama yeğenlerim çok tatlı bakıyordu.Kalmamı istediklerini öğrenmek için gözleri yeterliydi. Sodayla hafiflettim duygularımı ve çantalarımı taşıdım apartman girişinde kilitli Gri Kelebek’e... Kuzenimin “Çağrı kal 1 gün daha” önerisine “Yol beni bekler” cevabı vermek bugüne özgüydü.
Bugünü 85 km lik sürüş olarak netleştirmiştim¸ ancak Sivrihiar 85 tabelasını gördüğümde 20 km geçmişti. Bir benzinlikte sohbet molası verdiğimde önümden başka bir bisikletli gezginin geçtiğini duymak, benim yalnız olmadığımı hatırlattı. Karakayalar manzarası olan bir yerdeki yol üstü esnafın karpuz ikramıyla devam ettim.
Sivrihisar’a vardığımda önce oradaki taksicilere akıl danışıp, otel çalışanlarıyla konuşup gece için çadır kurma yerimi otelin bahçesi olarak izin aldım.Belki de jandarmaya da danışmalıydım, belki bana daha uygun bir yer önerirlerdi. Çünkü hava kapalıydı, yağmur geliyordu. Her ihtimale karşı kısa bir sağlık bakımı için Gri Kelebek’i 3 lü eskortluk yapan bisikletli dostlarımla birlikte ufak bir tamirciye gösterdim, iyi durumdaydı.
Bir lokantada yediğim akşam yemeğinin yanında içinde küf barındıran bir kişiyle tartışmam benim için enerji kaybı oldu.
Önceden olasılık olarak düşündüğüm çay bahçesine gittim, müsaade ettiler. Fakat meta doyumsuzlukları nedeniyle üstü kapalı olan yeri göstermediler. Yağmur bastırınca onlara ait paralı beton kafeste geceyi geçirmek zorunda kaldım. Evdeki çadırım aklıma geldi, fakat onu da tek kişi kuramıyordu.
Gece nöbetçisi abiyle sohbet ederken “kahvaltısız” anlaştığımı söylememe rağmen onu kahvaltı davetiyle metanın herşey olmadığını fark etmiş bir insan beni mutlu etti.
Dostum sabh kahvaltıdan sonra sevdiklerinden ayrılman üzücü olmuş fakat yol macera bekler evet.küflü yemek ne idi merak ettim dogrusu 🤔hotel tutup bahcedinde cadır kurmak ta haytı bi zevk tir umarım😁😁
YanıtlaSil