Planladığımız
saatte uyandık, ancak 07:30'da hareket etmedik. Nedeni gruptaki diğerlerinin
denize girmesi. Vücudum suya ihtiyaç duymuyorken yüzmek, çeşmeye kafamı uzatmak
bile zihinsel durumumu bozabilirdi. Henüz suya ihtiyacı olmayan ben için bu
durum sıkıcıydı. Yolculuğun yoğunluğu sabah olmalıdır bana göre. Pedal
çevirmeye başladığımızda tanıştığımız Ayhan abinin bizi götürmesiyle en yakın
çay bahçesinde sıkı bir şekilde kahvaltımızı ettik. Çay ücretlerini bize
çaktırmadan ödeyen Ayhan abiye teşekkürle pedallar döndü, gün hedefi Ayvacık
(saat10:40).
Güne geç başlamak
önceleri öğlenleri dinlenerek geçiren beni baştan düşündürttü. Bir lastik
patlağında verdiğimiz kahve molası haricinde mola vermeden devam ettik.
Edremit'ten geçerken önünden geçtiğim tatil köyü beni geçmişime götürdü.
Ailecek tatil yaptığımız yerin tabelasıydı burası. Kaç yıl olmuştu? 12..... 12
yıl öncesi, ben, benim içimdeki ben, değişen yaşam, dünya......Ve çekirdeği
aynı kalan ben. O yıllarda da düşüncelerim farklıydı ama şuan düşüncelerimi
hayallerimi yaşıyor olmak ayrıca mutluluk verici. Yıllar ne zaman geçti.
Ara vermeden devam
ettik. Akşamüstü Zeytinlibağ'da bir kahvede karpuz peynirle yediğimiz öğle
yemeği hepimizi serinletti.Burada günün gidişatına göre geceyi Urim abi ve Can
abinin tanıdığı olması nedeniyle geceyi Kayalar köyünde geçirmeye karar verdik.
Küçükkuyu merkezi
geçtikten sonra Assos sapağından devam ettik.Hava kararıyordu. Devamında
girdiğimiz Kayalar köyü sapağında hava tamamen kararmıştı ve sapaktan sonrası
olan 4 km rampaydı. Zifiri karanlıkta eğimini tam göremediğim rampaları çıkmak
bu güne özeldi. Ön farım yeteri kadar aydınlatmayınca kapatıp, güneş gözlüğümü
çıkarıp yıldızların ışığında devam ettim. Zamanla gözüm alıştı. Grup tempoya
göre önden Can ve Adnan abi, ortada ben, arkada Burcu ve Urim abi olmak üzere
3 parça halinde hareket ediyordu. Çünkü herkesin temposu farklıydı. Önümdeki
veya arkamdaki grubun ne sesinden ne de ışığından bi haber çıktım rampaları.
Yer yer Gri Kelebek'i iterek devam ettim.
Köye vardığımda
sırtım sırılsıklamdı. Hiçbir yere kilitlemeden denk gelen bir duvara dayadım
bisikletimi. Köy kahvesindeki küçük tüpte yapılan ton balıklı makarna
lezzetliydi. Üstüne sohbet ettiğimiz Arif dayı (kahveci) köyün ahlaki
ütopikliğini, huzurunu anlattı. Böyle şeyler en fazla masallarda olabilirdi
kapılar kilitlenmez , konuşmalarda belli bir adap vs....
Köy kahvesi
boşaldığında sandalyeleri birleştirerek yaptığımız uyku tulumu yerlerinde güzel
uykumuza çekildik. Açık havada uyumaya önceki turumdan alışık olan ben balkondaki sandalyeleri
birleştirdim. Hazır hava tertemizken vücudumun gece boyu oksijene doydu.......
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder