9. GÜN (EĞİRDİR-ULUBORLU 77 km) (21 TEMMUZ 2013)

 Yine çok erkenden döndü pedal.  Uyandığımda içim bir garipti.Hüzün, heyecan, geldik gidiyoruz kederi...En kısa sürede bu sabah harekete geçtim (20 dk). Sanki birkaç yıldır kaldığım evden ayrılıyordum, hep burada kalsaydım keşke “Yol” da. Maalesef her şey gibi bu yolculukta bitiyordu. Ancak her bitiş gibi bunun da yeni başlangıçlara neden olacağı kesindi.

   Söylenene göre gideceğim 85 km nin ilk 65i rampalı, virajlı, yorucuydu. Ancak Akşehir  Yalvaç geçidine göre zorlamadı.
  Bir köyden geçerken:  
  -Kommen!(Almanca “Gel”)  
  -Aleykümselam   
  -Nerelisin?   
  -Uluborluluyum. İstanbul’dan bisikletle geliyorum.  
  -Yalan söyleme sen turistsin. Ramazanda dolayı çayımız da yok ki ikram etsek.  
  -Hem turist hem Uluborluluyum, etmiş kadar oldunuz. Müsaadenizle öğleden önce sıcağa kalmadan varmak isterim.  
  -Tabi, sıcak olmadan varmalısın. Hayırlı Yolculuklar!!
  Misafirperverlik, doğallık da bu oluyor zaten....Köy kahvesinde ramazandan dolayı demlenmemiş çay  için üzülmek...Nasıl da mahçup hissetti kendini...Bakışları doğal ve sadece o ana özeldi. Biz daha kafamızın dışını kimyasallarla donatıp, bakışlarımızı, kelimelerimizi kalıplara sokmaya çalışalım....
  Senirkent çıkışında “Uluborlu 10”  tabelasını gördüğümde, daha farklı bastım pedala. Diğer tarafında tabelanın orada buluşmak istediğim arkadaşımı aradım, ancak telefonu cevap vermiyordu.
  Uluborlu girişinin son 3 kmsinde yol çalışması vardı. Bu yüzden tabela yoktu. Tabela yolun bitişini temsil edecekti. Bu da yolun son sürprizi oldu. Böylece Yol bitmemiş oldu, belki de yeni başlıyordu.

 

   Babaannemin yanına varıp yolculuğumu anlattığımda bakışlarında şaşkınlık, az biraz kızgınlık, sevinç, ne diyeceğini bilememe… hepsi vardı. Yolculuk bitmeden önce haberi olsa ne derdi tahmin edilebilir ama şimdi pek birşey demedi belkide yuttu sözlerini, duygularını. Sevgiyle sarıldı bana.  
  Bir nefeste geçmişti 9 gün 820 km ve şimdi en önemli kısmı olan “Öğrendiklerini paylaşmak sorumluluğu” başlıyordu. Bir de her gece farklı bir ilçede olduktan sonra şimdi nasıl alışacaktım kalıplı hayata? Yolculuk biter bitmez ürkütücü gelmeye başladı eski hayatıma alışma süreci… Ama bu durumu aşamalar ayırmıştım, ilk 12 gün dağ manzaralı babaannemin yanı, sonra büyüdüğüm şehir (İzmir) hayatı.